Mooi weer buiten. Het zonnetje schijnt, de thermometer geeft 9 graden aan en er staat een pittig windje.

Gisteren moest het gebeuren: de generale repetitie voor de halve marathon van Amsterdam volgende week. Omdat ik ontdekt heb dat het veel leuker is om ergens naar toe te rennen (in plaats van een rondje), was de vraag: ren ik naar Volendam (21km), naar Enkhuizen via de dijk (23km), of ga ik nog een keer naar Medemblik, maar dan beginnend bij station Hoorn (21km)? Na wat wikken en wegen besloot ik dat Enkhuizen te ver was voor nu en Medemblik leuk was om later nog een keer te doen. De route naar Volendam, die grotendeels langs (ipv over) de dijk loopt leek me ontzettend saai, en dat weerhield me een beetje. Vanwege de ideale afstand en natuurlijk het wereldberoemde karakter van het “epische” dorpje Volendam, moest dat hem dan toch maar worden. Dus, Volendam, here I come!

Maar, wat trek ik aan??!

Na het douchen trek ik mijn lange hardloopbroek en shirt aan. Ik stap naar buiten en loop een klein rondje. Wow. Ik weet dat ik het snel warm krijg in lange kleding, maar die stevige wind doet me twijfelen. 20 seconden buiten de deur was genoeg om de meeste warmte uit mijn lijf te blazen. Gelukkig heb ik ook nog een hardloopjack dat ik eigenlijk alleen gebruik als het regent, of om warm te blijven voor en na het lopen. Op aanraden van Annet trek ik die aan,  over mijn korte mouwen shirt en knalgele reflectievest. Dat laatste leek me handig omdat de route over een smalle weg langs de dijk gaat waar auto’s en motoren met 80 voorbij kunnen razen. Het jack zou ik open en dicht kunnen ritsen, of uit kunnen trekken en om mijn middel binden.

Kleding aan, drinkgordel met sportdrank om, energiegelletje erbij voor als dat nodig zou zijn, zonnebril op, drie keer naar de wc geweest. Ready to go!

Annet bracht me naar de schouwburg in de stad (aan de dijk!) en na een paar selfies begon ik te lopen. K-k-k-koud in korte broek. Al na 100 meter realiseerde ik me wat een goede beslissing het was om niet naar Enkhuizen te gaan: nu had ik de wind mee! Ik voelde hoe de wind mij vooruit duwde en kreeg ik een beetje het gevoel dat ik vals speelde – zo hoef ik bijna niks te doen! Dacht ik. Al snel werd ik uit die droom geholpen, de dijk ging omhoog en de weg ernaast. Nu kwam de wind van rechts. Of links. Of. Voor. Nou ja, beter dan alleen maar tegenwind bovenop een dijk richting Enkhuizen!

Na zo’n 5 minuten lopen had ik het aangenaam warm en zat de eerste kilometer er al weer op. In de buurt van Scharwoude zag ik een bord dat de weg voor verkeer afgezet was ivm de “Nadine-OK Run“. Ik had wel eens van de stichting gehoord die hier achter zit, maar van de run wist ik niet. Blijkbaar was hij ook al achter de rug want er waren geen andere hardlopers in zicht. Ik heb de loop even opgezocht, die lijkt me best leuk om volgend jaar eens te lopen!

Ik genoot van het vooruitzicht straks in Volendam aan te komen en ik was benieuwd wat voor tijd ik zou gaan neerzetten. Toen ik me inschreef voor de halve marathon had ik als richttijd 2 uur 15 minuten opgegeven. Ja, wist ik veel. Ik liep na 9 jaar stilstand pas weer anderhalve maand en in een “runners’ high momentje” had ik me ingeschreven. Rekenend met een rustig tempo van gemiddeld 10km/uur zou ik het dan nu in 2 uur 6 minuten moet en kunnen. Maar ja, dit is geen afgezet parcours en dan weet je nooit wat je te wachten staat qua oponthoud..

Natuurlijk had ik de route vooraf bekeken op Google maps en Street view, had ik afstandmeten.nl gebruikt om een mooi start- en eindpunt te bepalen. Maar toen ik na 6 kilometer bij een gemaal in Schardam een grote hijskraan en omleidingsbord zag staan kneep ik hem even! Daar gaat m’n plan, dacht ik. Ik bekeek het bord beter. “omleiding fietsers, extra reistijd 3 minuten”. Wacht effe. Een omleiding voor fietsers alleen? Ik liep op een weg waar auto’s rijden! Ik besloot door te lopen en kon gelukkig zonder problemen een wegversmalling over. Pfieuw!

Een van de leuke dingen van hardlopen vind ik dat je echt de tijd hebt om te kijken naar de omgeving waar je doorheen loopt. Kleine dingetjes zoals namen van wegen en restaurants, grappige dingen zoals schapen die hun rug staan te krabben tegen een blok beton, en soms ook gewoon regelrecht briljante uitzichten. Zoals bij die werkzaamheden in Schardam, waar ik na lange tijd eindelijk weer het Markermeer kon zien. Het mooiste daarvan was – ik zag mijn startpunt in de verte: schouwburg Het Park in Hoorn! Heel indrukwekkend om na 6 kilometer te kunnen zien hoe ver je al bent, echt een kippenvel momentje!

Hoe dichter ik in de buurt van Edam kwam, hoe meer kitesurfers ik langs de dijk zag. Het zal wel een perfecte dag geweest zijn om te kitesurfen met die stevige wind! Toen ik eindelijk het bord “Edam, gemeente Edam-Volendam” voorbij liep voelde ik toch wel een beetje triomf opkomen. Ik ben in de buurt!! Ik wist dat er tussen Edam en Volendam een kleine sluis over het kanaal zat (de “Zeesluis”), op Streetview leek het er ook op dat ik die lopend kon oversteken. Maar zeker weten deed ik niet, en als het niet zo was zou ik zo’n 3 kilometer omlopen moeten. Ik begon te glimlachen toen ik de sluis in het oog kreeg. Haha! Wat een mooi moment, ik kon hem oversteken! EDIT: Ik lees net dat ze de zeesluis in 2014 wilden afsluiten voor voetgangers, ik heb dus blijkbaar mazzel gehad!

Na de oversteek kon ik kiezen: of de dijk op, of langs de dijk over de fietsstrook op de weg blijven lopen. Ik had geen zin om te vechten tegen de wind, dus ik koos voor het laatste. Waarschijnlijk heb ik hiermee wel een paar mooie uitzichten gemist, maar het leek me toch lekkerder lopen zo. Na zo’n 700 meter liep ik met de armen omhoog het bord “Volendam” voorbij –  I made it so far, nog een klein stukje! De weg liep naar rechts, en de dijk naar links. Hop! Linksaf de dijk op. Bovenaan kon ik het Markermeer weer zien. Ik keek over mijn linkerschouder of ik nu ook Hoorn misschien nog kon zien. Nope. Te ver weg. Wauw. Ik was tè ver gelopen om dat nog te kunnen zien! Trots vervolgde ik mijn weg, het laatste stukje, ik zag de contouren van de Volendamse huisjes langs de dijk dichterbij komen.

Op het dijkje werd het alsmaar drukker en drukker. Steeds meer voetgangers die ik ontwijken moest. Hoe dichter ik bij dat ene beroemde stukje dijk kwam, hoe lastiger het werd om tussen de mensen door te rennen. Ik moest en zou doorgaan tot er minstens 21,1 kilometer op mijn klokje stond. Rare blikken van mensen die ik voorbij rende. “21 kilometer” klonk het in mijn oor. Nog 100 meter! Ik rende door, voorbij dat beroemde stukje. 21 komma 1 op mijn TomTom horloge, 21 komma 1 op mijn Fitbit horloge. Maar had ik ook 21 komma 1 volgens Runkeeper en Runtastic op mijn telefoon? Ik móest het zeker weten en rende nog 100 meter.

21,1km. Stop de tijd. Terwijl ik alle apparatuur aan het stopzetten was hoorde ik iemand vragen “Excuse me, do you know where the ferry departures?”. Haha, fantastisch! Iemand die aan mij gaat vragen waar de boot vertrekt! Ik was er net langs gerend maar had het niet doorgehad. En ik wist het ook echt niet. Dus mijn antwoord was “Sorry, I have no idea. I’m not from here, I just ran half a marathon just to get here!”. De blik in haar ogen was goud waard.

Nu was het selfie tijd! Ik stuurde wat foto’s door via Whatsapp, tikte snel wat commentaar in Runkeeper en ging zitten op een bankje naast een viskar. Lekker dat zonnetje maar brrr die koude wind. Snel een eetcafé ingedoken en een welverdiend biertje besteld. Even later kwam Annet met de kinderen en hebben we daar gezellig samen gegeten en gedronken.

Volgende week de “echte” halve marathon in Amsterdam.
Time to beat: 2:02:31