Hoi, leuk dat je mijn blog leest! En natuurlijk nog leuker dat je meer over mij wilt weten 😀! Ik ben dus Ewout, ben op het moment van schrijven 37 en woon in Hoorn. Ik ben getrouwd met Annet en heb 2 schattige (niet altijd, maar meestal wel 😉) kindjes: Kitara en Tiago.

Hardlopen is een oude hobby van me die ik na 9 jaar stilstand weer heb kunnen oppikken. Hardnekkige knieblessures zorgde er in in 2006 voor dat ik het hardlopen moest staken – als ik 500 meter de deur uit was kon ik strompelend weer terug. Dit jaar (2015) las ik op internet steeds meer verhalen over mensen die aan ‘barefoot’ running deden, en als gevolg minder tot geen blessures meer hebben. Na veel onderzoek besloot ik naar een hardloopwinkel te gaan en daar een paar Nike Free’s te kopen. De verkoper waarschuwde me dat ik met barefoot schoenen echt bij nul moest beginnen, en niet te snel teveel kilometers te maken omdat het lichaam dat niet gewend zou zijn. Ik verzekerde hem dat dat geen probleem was omdat ik na 9 jaar bankhangen geen keus had – ik móest wel bij nul beginnen! Barefoot running was mijn enige hoop om ooit nog te kunnen hardlopen – als ik zelfs nu nog last van mijn knieën zou krijgen dan was dat maar het eind van het sprookje.

Maar dat gebeurde dus niet!! Sterker nog, binnen een maand liep ik al weer rondjes van zo’n 7 kilometer en het voelde redelijk goed! Ik voelde af en toe wel wat in de knieën opkomen, maar dat verdween ook weer snel. Ik werd steeds enthousiaster over het barefoot rennen dat ik besloot om op internet in een uitverkoop een heel arsenaal aan Vivobarefoot schoenen te kopen, zowel casual als hardloop- en trailrunning-shoenen. Waar de Nike Free’s nog enige demping in de zool hebben, vormen de Vivobarefoots puur alleen een beschermend laagje voor je voeten. Toen ik de eerste keer ging hardlopen op mijn nieuwe Vivobarefoot Stealth’s merkte ik direct wat er al die tijd mis was geweest aan mijn lopen… Misschien komt het je wel bekend voor – die befaamde hiellanding met afrol naar de voorvoet die de hele hardloopwereld je altijd heeft aangeraden? Forget it! Trek je schoenen maar eens uit en ren maar een rondje op die manier. Als jij dat meer dan 10 meter volhoudt, kom ik je persoonlijk gebak brengen!!

Ik moest mijn techniek dus flink wijzigen en radicaal anders gaan lopen. Niet meer de ‘klappen’ uitbesteden aan air of gel of wat voor demping dan ook in de schoen, maar landen op een manier die door de voeten en benen soepeltjes worden afgewerkt. Meer werk voor de voet- en beenspieren dus, niet iets wat je 1-2-3 kunt en langzaam moet opbouwen – wat die eerdere verkoper mij ook al had verteld. Ik merkte vooral dat mijn bovenbeenspieren meer moesten doen en had daar dus ook wat spierpijn van de eerste paar trainingen. Verder ging het echter prima, totaal geen last meer van knieën, de rondjes werden groter en binnen een maand stond er 100 kilometer op de teller van de Vivobarefoot’s. Maar toen opeens – pijn in mijn linkervoet! Zo halverwege tussen enkel en tenen, bovenop. Zoeken op internet leverde een mogelijke diagnose: een overbelaste middenvoet.

Tóch te snel opgebouwd dus! Ik besloot om de voeten wat rust te geven tot de pijn weggezakt was, na anderhalve week durfde ik het aan om weer de straat op te gaan. Rennen op de Vivobarefoot’s maakte de pijn echter toch weer erger. Ik had inmiddels een startbewijs voor de Dam tot Damloop op de kop weten te tikken en had ik me halsoverkop ook nog even voor de halve marathon ingeschreven (hallo runner’s high!), dus stoppen met trainen was geen optie en dus besloot weer op mijn Nike Free’s te gaan rennen. Inmiddels ben ik de demping in de schoenen weer aan het afbouwen en ben ik van Nike Free 5.0’s naar 3.0’s (net even meer barefoot ervaring) overgestapt. De Damloop is nu achter de rug, over 2 weken de halve marathon van Amsterdam – daarna hoop ik de Vivobarefoot’s weer vaker aan te gaan trekken!

Ok, heel verhaal. Maar eigenlijk is het dus heel simpel: ik kan weer hardlopen! In mijn enthousiasme tikte ik hele verslagen over mijn hardlopen in de RunKeeper app, en deelde ik alles met mijn vrienden op Facebook. Die vonden het allemaal wel geinig maar het interesseerde ze natuurlijk tot aan de voordeur – alleen hardlopers begrijpen de high die het ons geeft. 😉 En daarom dus deze blog! Ik ben op dit moment nog bezig om met terugwerkende kracht alle RunKeeper verslagen naar de blog over te zetten, dus ik ben voorlopig nog wel even zoet.

Ik wens je veel leesplezier, leuk als je een berichtje achterlaat! Stuur je liever een PB? Schiet hem naar 4ewout@gmail.com