Eindelijk was het zover… Het moment waar ik een paar maanden naar toe heb gewerkt. Het evenement waarvoor ik via Marktplaats een startbewijs heb moeten kopen omdat ik al te laat was om me in te schrijven… De Dam to Damloop!

Elf hele jaren was het terug dat ik voor het laatst mee deed – even voor mijn knieën besloten de handdoek in de ring te gooien. Nu, 4 maanden na ik weer begonnen ben met hardlopen, kon ik het asfalt weer op met 50.000 andere lopers, en wist ik zeker dat ik hem beter ging lopen dan voorheen. Niet dat dat heel moeilijk zou zijn, want ik had nou niet echt supergoede tijden neergezet 11 en 12 jaar terug – 1:46 en 1:49. Ik was veel beter voorbereid dit keer – meer trainingen, kilometers, en vooral met heel veel meer motivatie. Vroeger rende ik omdat ik het leuk vond, nu ren ik omdat ik weer kán. En geloof me, na 9 jaar niet kúnnen hardlopen weet je wat een zegen dat is!

Runners’ high in het kwadraat dus deze damloop. Bij de start op de Prins Hendrikkade in Amsterdam had ik een lach van oor tot oor op mijn gezicht en die is tot over de finish gebleven. De hartslag was door de adrenaline veel te hoog en naar alle maatstaven waarschijnlijk totaal niet gezond, maar het interesseerde me niet. Die gezelligheid, al die mensen, renners, supporters, muziek, het kippenvel bovenop mijn hoofd waardoor ik letterlijk mijn hartslag kon voelen, high-fives van kinderen langs het parcours, het was allemaal fantastisch. Ik wist zelfs elke kilometer weer harder te gaan.

En toen die laatste 500 meter in Zaandam… Bordjes langs de kant van de weg die aftelden naar de finish daar even verderop. Rondkijken of ik ergens mijn vrouw en kinderen zie staan en misschien nog andere familie en/of vrienden. Hartslag ver boven de 190… En toen opeens, zo’n 100 meter voor de finish: een groepje bekenden met een spandoek.. voor mij? VOOR MIJ! Wauw!! Nog nooit had supporters gehad bij de finish. Maar nu, ook nog eens met een spandoek?! Wa-ha-hauw! Meer kon ik me niet wensen, dat was echt het allermooiste cadeau!

Eenmaal over de finishlijn keek ik snel op mijn horloge, wat was mijn tijd? Ik had van tevoren gezegd dat ik met alles onder de 1:40 blij zou zijn, maar stiekem hoopte ik natuurlijk op iets meer richting de 1:30. Ik stopte de Fitbit Surge op de linkerarm, de TomTom Runner Cardio op mijn rechterarm, Runtastic en Runkeeper op mijn telefoon (had ik al verteld dat ik van de gadgets ben?), deed mijn oordopjes uit en keek nog eens naar de tijd die er op de Fitbit stond: 1:33:nogwat. 1:33 dus, wauw! Een comeback waarbij ik ook nog eens 13 minuten van mijn beste tijd afhaal! Hoeveel nogwat was, was ik eigenlijk snel vergeten, was het 14 ofzo? Later op de dag kwam de officiele uitslag online: 1:33:09. Trots als een aap!

Dam tot Dam – see you again next year!

Up next: Halve marathon Amsterdam (18 oktober)

Bovenstaande gegevens komen uit de TomTom Runner Cardio – in tunnels zijn GPS apparaten en tracking apps vrij nutteloos 😉