Lange broek, lange mouwen, reflecterend vest, knipperlampjes, jahaa het begint echt al weer snel donker en kouder te worden buiten. Beter goed gezien worden dan in de voeten gereden, die moeten nog wat langer mee! 😉 Samen met Annet ben ik gisteravond de straat op gegaan. Babyfoon app op m’n telefoon aan en dan “rondjes om de kerk” rennen. Het was voor Annet de tweede keer hardlopen en het ging haar echt al een heel stuk beter af dan vorige week – ze liep een hoger tempo en hield het langer vol. Erg gezellig om samen te lopen! Na bijna 4km rennen-lopen-rennen zwaaide Annet af.

Lekker warmgelopen besloot ik de lange broek en mouwen om te gaan wisselen voor kort. Ik zou sowieso al een schoenenwissel doen, want ik had weer eens op mijn Vivobarefoots gelopen (lekker!!) en om een mogelijke zere voet te voorkomen leek het me beter om deel 2 – een race tegen mijn TomTom sporthorloge – op mijn Nikes te lopen. Naast eerder gelopen routes staan er standaard in het horloge een aantal afstanden met een doeltijd waar je tegen racen kunt. Het leek me leuk om deze functie eens uit te proberen en natuurlijk ook een leuke uitdaging!

De race

5km in 26 minuten. Ik had totaal niet het idee dat ik dat zou redden want mijn PR stond op 27:07 en toen was ik helemaal stuk gegaan. Bovendien was dat nog maar twee-en-een-halve week terug. Ik startte de race en begon te lopen: twee pijltjes op het scherm gaven de relatieve posities aan van mij en mijn virtuele tegenstander. De eerste kilometer zag ik de voorsprong van mijn rivaal steeds groter worden: -10 meter… -20 meter… -30 meter… Ik moest dus wel een tandje bijzetten. Ik verhoogde mijn snelheid en zag de voorsprong langzaam kleiner worden. Toen opeens trilde mijn horloge – op het scherm stond: “#1”. Cool, ik had mijn tegenstander ingehaald! 🙌💪😄 In een moment van opluchting verzwakte mijn tempo en werd ik weer ingehaald. “#2”.

Sh*t! Harder dan! Mijn verstand ging op nul en ik liet de benen harder werken. “#1”. Yesss! Dat liet ik me niet nog een keer gebeuren! Ik zag op het schermpje mijn voorsprong steeds groter worden en mijn hartslag deed vrolijk mee met deze opwaartse trend. Na 4km was mijn voorsprong uitgelopen tot zo’n 120 meter en ik wist dat als vol zou houden, ik een heel scherp nieuw PR zou neerzetten. Maar potverdikkeme, die laatste kilometer. “Het is maar een kilometer joh” vertelde ik mezelf. “Met dit tempo doe je daar maar 5 minuten over”. “Ja maar ik ben kapot!”. “Je liep eergisteren nog 18 komma 6 kilometer, piep je nou echt over dit kleine stukkie?!!”. Fascinerend hoe in je hoofd een complete dialoog kan ontstaan tussen de man met de spierballen en het watje dat alleen even de race functie wilde úit-pró-beren. “Check je hartslag man! 192 is echt ver boven de max voor jouw leeftijd!!”. “Ach klein stukkie nog joh, je bent er zo!”. “Zal ik langzamer gaan lopen? De voorsprong is groot genoeg”. “Nog maar 750 meter, kom op nou!”. “Ik kan niet meer”. “Gáááán!!!!”

Oef wat was dat zwaar – maar de man met de spierballen won de dialoog. Bij de 5km ging het horloge trillen en piepen en er verscheen een dikke trofee in beeld: “-00:42”. Ik stopte direct met rennen om mijn longen een paar keer goed te vullen met grote porties verse zuurstof. Een snelle rekensom in mijn hoofd. 26 minuten min 42 seconden… 25:18? Echt? Wauw, ik bekeek de trofee op mijn scherm nog eens trots. Haha, ik had niet alleen een nieuw PR gelopen, ik had mijn oude verpulverd!